در واقع؛ گرد از افراد ایتالیایی در اواخر قرن پانزدهم دست به ابتکاری زد و دستکش‌ها را عطرآگین کرد. این عمل یا با خواباندن پارچه دستکش در مایعی خوشبو یا با اضافه کردنقیمت عطر و ادکلن پودر و روغن‌های خوشبو در بخش بیرونی و داخلی دستکش‌ها سپریدن می‌گرفت. این دستکش‌ها به‌زودی در مناطق مختلف اروپا از جمله انگلستان و فرانسه با استقبال زیادی مقابل شده و حتی در خانواده سلطنتی فرانسه مورد کاربرد قرار می‌گرفت. یکتا از داستان‌های سرشناس درباره دستکش‌های معطر مربوط به ملکه منطقه‌ای در باسک اسپانیاست که در سده شانزده
م میلادی می‌زیسته است. بر اساس این اخبار، شخصی که با این ملکه خصومت داشته دستکشی آلوده به نوعی سم کشنده را به او هدیه می‌دهد که استنشاق آن مایه مرگش می‌شود. باروک، روکوکو و رایحه خوش بشر از قدیم الایام برای سپریدن آیین‌ها و مناسک دینی‌اش مکانی مقدس و روحانی را ساخته و پرداخته است. از ویژگی‌های اساسی چنین مکانی آن بوده که در ساخت و ساز آن از بهترین مصالح موجود کاربرد شده و در نگهداری و پاکیزگی این فضا بیشترین سعی و رسیدگی صورت گرفته است. در ساحل پاک نگاه‌داشتن چنین مکانی، وجود عطر خوش در اینجا از ملزومات دیگری بوده الی به این ترتیب در ساحل عناصر معماری که حس بینایی را تحت تاثیر پیمان می‌دهد حس بویایی را نیز تحریک کند. با پروا به شرایط جغرافیایی و باورهای هر قوم و مذهبی، مواد گوناگونی برای این قصد باره استفاده قرار گرفته است. به‌طور کلی معطر سازی مکان‌های ورجاوند از دو روش سپریدن می‌گیرد:
در روش نخست از سوزاندن موادی که در نشانه آفروختگی بوی خوش فرآوری کرده سهم می‌گیرند. چوب‌ها، صمغ‌ها و گیاهان گوناگونی در این وسط هستی دارد که می‌توان به اسپند و کندر اشاره کرد. شیوه دوم برای خوشبو کردن مکان‌های ورجاوند آغشتن بخش‌هایی از ساختمان و عناصر موجود در آن با مواد خوشبو است. در این روش اغلب از مواد مایع و روغن‌های خوشبو استفاده شده و دیوارها، ستون‌ها، محراب و مجسمه‌های موجود در معابد بدین روش با مواد عطرآگین شسته شده و بوی خوش به‌دست آمده فضای محیط باره نظر را خوشبو وعطرآگین میکند. مراسمی خوشبو! مملکت ژاپن پیش از آن‌که با صنعت و تکنولوژی پیشرفته‌اش شناخته شده باشد با دانش کهن و آیین ها ویژه‌اش مورد توجه قرار داشته است. مردمان این سرزمین با هستی بهره‌مندی از بالاترین امکانات زندگی مدرن، همواره بر پاسداشت ارزش‌ها و سنت‌های همیشگی خویش پای فشرده‌اند. این رویکرد باعث شده تا مراسم و آیین‌های
سنتی گوناگونی در جای‌جای ژاپن و زمان‌های گوناگون سنه برپا شود. یکی از این مراسم با عنوان «کو-دو» شناخته می‌شود که اسم آن در زبان ژاپنی به معنای «شنیدن رایحه» است. در این مراسم که در همان سان نوعی سرگرمی نیز به حساب می‌آید از شرکت‌کنندگان خواسته می‌شود که حس بویایی‌شان را مورد امتحان قرار دهند. در این مراسم مواد مختلفی بخور داده شده و از شرکت‌کنندگان خواسته می‌شود که با بوییدن دود حاصله از مواد یادشده آنها را معرفی کنند. اتاقی که این مراسم در آن سپریدن می‌شود با عنوان «اتاق کو» شناخته می‌شود. شخصی که این مسابقه را هدایت میکند شخصی تعلیم دیده است که کوموتو نامیده می‌شود. معمولاً پانزده تن بعید اطاق نشسته و چیدمان جایگاه آنان تشکیل یک چهارگوش را می‌دهد
منبع: سایت زنیبل
قسمتهای
- ۹۷/۱۱/۲۷